Saturday, December 5, 2009
Thursday, December 3, 2009
S's secrets
Tuesday, December 1, 2009
Wednesday, July 1, 2009
सी लिंक..गेट सेट गो
Sunday, February 15, 2009
आग
ही आग ही हसरी ही दुसरी
हिचं काय करू हिला कुठं ठेऊ
ही लाऊ का घराला दाराला जगाला
ही काय रांधेल ही कुठे पसरेल
ही चूड कुठं फेकू
ही आग शिरोधार्य
ही आग हो मशाल
हिला डोक्यावर घेऊन नाच
ही आग आगाग ही होळी
धावणारं कुंपण मी पळणारा वासा ही होळी ही होळी ही होळी
मोडलेली खिडकी मी तोडलेलं दार ही होळी ही होळी ही होळी
लंगडणारी खुर्ची मी खुरडणारं टेबल ही होळी ही होळी ही होळी
उडणारं कपाट मी लुटणारी वखार ही होळी ही होळी ही होळी
बिनभुयार हे जग हे लाक्षागृह
निरुपाय निरुपाय आगीचे बंब वाळूच्या बादल्या पाण्याच्या टाक्या
तू आग मी खाक
तू आज मी रोख
तू काल तू आग तू उद्या
तू आग तू आत्ता तू मघा तू मग
तू गुल मी छडी
तू गंधक मी काडी
तू धुनी मी मुनी
तू आग तू माग तू घे
मी धूर मी धूर मी धूर
यज्ञ मीच यजमान मीच वेदी मीच पुरोहित मीच स्थंडिल मीच
आहुती मीच
ही आगच अडाणी
समरपयामि समरपयामि समरपयामि
पेटेल आयाळ आवरतं घे
भाजेल शेपूट सांभाळून ने
चल रे माझ्या सिंहा जरा नमतं घे
या जळत्या वर्तुळातून उडी मारून जा आरपार
इकडून तिकडे नि पुन्हा तिकडून इकडे
ही शून्याकार आग ही जळती मोकळीक रोजचीच आहे
ही सर्वस्वी सर्कस तुझीच आहे
राजाभाई टॉवर गेटवे ताज
मॅजेस्टिक हॉटेल
या इमारती श्वापदं कोल्हे वाघ रानडुकरं
हे जंगल घडीव हा स्पष्ट अंधार
ही गिधाडं
तू शेकोटी शेजारी आग
पांगव हे शहर ताटकळव
राजाभाई टॉवर गेटवे ताज
मॅजेस्टिक हॉटेल चर्चगेट स्टेशन
टाऊन हॉल व्ही टी रीगल इरॉस
तटस्थ स्तब्ध
जळत रहा please माझ्यासाठी
ऊब राख मला
हे शहर घाबरव
नाहीतर या बिल्डींगा मला फाडून खातील
हे शहर जैसे थे तू म्हणून नाहीतर नाहीतर
दहशत हो शहराला म्युझियमला
शेजारी अस
सहजता
सहजता
‘सहजता’... असं खरंच काही असतं?
का नुसतेच शब्दांचे खेळ
कशाचाच कशाला नाही मेळ
एका संध्याकाळी सहजतेच्या शोधात मी,
आर्त मी.. खोल मी.. डोह मी..मी.. मी नाहीच...
काचेच्या तावदानांमागचे ओळखीचे मुखवटे
वाहनांच्या धुरात उडून जाणारी माती..
एक रात्र याच विचारात तळमळत होती
एक पहाट याच विचारात खडबडून जागी झाली..
आणि सकाळ रानोमाळ भटकू लागली..
सहजता शोधूनच परत यायचं या निर्धारात !
कुठेच सापडेना, कुठे टपून बसलीय का तीही झाली भूमिगत
काहीच अंदाज लागेना
शोध सुरूच.. अविरत
त्या सकाळी एका कौलारू नाजूकशा घराच्या दारात मी..
आर्त मी.. खोल मी.. डोह मी..
मी.. मी नाहीच...
नजर बेभानपणे आसपासच्या वावराचा ठाव घेत होती..
तीही हट्टी.. किंवा थोडी माजखोर.. मिटायला तयार होईना...
एक ऊबदार तळवा हाताला लागला..
एक निरागस नजर टकमक पाहत होती..
त्या विनापाश मुखातून शब्द आले.... ..हे काये ?
ती अनोळखी नजर जीवघेणी ओळख देत होती
माझ्याजवळील कॅमेऱ्यात हा अनोखा क्षण टिपत होती..
पाहताच एक दव टपकन हातावर पडला..
त्या दवानं हळूच कानात सांगितलं..
सहजता..अशी सहजच सापडून जाते !!!